Przez 9 miesięcy w moim brzuchu dojrzewało Ono.
Tymczasem w Jego głowie dojrzewało bycie tatą.
Narodziny nastąpiły niemal jednocześnie.
Wiem dokładnie, kiedy zaczęło się moje macierzyństwo. Nie, nie nad testem z dwiema kreskami, nie podczas gapienia się na USG i nie przy pierwszych, nieśmiałych kopniakach. Nawet nie w tym momencie, kiedy po raz pierwszy popatrzyłam w oczy temu stworzonku, które przez ostatnie miesiące rozpychało się w moim wnętrzu. To stało się tuż po tym, jak wydobyli Ono z mojego rozciętego brzucha i takie rozwrzeszczane przyłożyli mi do policzka. Powiedziałam: „cześć, kochanie” i płacz ustał. To trwało ledwie parę sekund, ale wystarczyło, żebym uświadomiła sobie wagę mojej nowej roli.
Bycie tatą zaczyna się inaczej. Bez fizyczności, bardziej w głowie niż w ciele. Jeśli za gardło chwyta wzruszenie, to czyste emocje, nie burza hormonów.
Tata to ktoś wyjątkowy. Mój budował ze mną domki z Lego, opatrywał zdarte do krwi kolana, kupował książki z baśniami, kiedy byłam chora i wstawał w nocy, kiedy przyśniły mi się potwory w rodzaju foki w naszym prysznicu albo tygrysa w ogrodzie. Woził mnie do szkoły muzycznej, na basen i na konie, czasem na pogotowie. Cierpliwie tłumaczył zawiłości działania samochodu, trzymał za rękę podczas zastrzyków i nauczył robić rolady. I promieniał dumą, kiedy udało mi się odnieść sukces, nawet tak drobny, jak szóstka z dyktanda.
Taki sam pełen dumy i zadowolenia uśmiech zobaczyłam na Jego twarzy, kiedy przywieźli mnie z powrotem do sali. Ono leżało na Jego piersi, ufnie wtulone i zupełnie spokojne. Ten wspólny kwadrans kangurowania był pierwszym czasem tylko dla nich. Podwaliną relacji, którą będą budować latami, z drobnych gestów i chwil spędzonych we dwójkę. Obserwuję ten proces z boku i czuję się, jakbym poznawała Go od nowa, tym razem od zupełnie innej strony. Tak samo, jak ja wciąż uczę się być mamą, tak i przed Nim całe lata nauki bycia tatą.